Ευρωπαϊκή Ένωση, Ελλάδα και στο Βάθος… Κύπρος

Στις 24/03 και γενικότερα όλο αυτό διάστημα, με αφορμή τη συμφωνία του Eurogroup για την Κύπρο, άνοιξε με ιδιαίτερη έμφαση για ακόμη μια φορά το ζήτημα του ρόλου της Ε.Ε. και τις επιπτώσεις της παραμονής σε αυτήν.  Κάνοντας μια πολύ σύντομη αναφορά στα γεγονότα  (αν και μάλλον όλοι κάτι ακούσανε αυτές τις μέρες) ,η Κύπρος έκανε μια απόπειρα αντίστασης συμφωνίας με τις επιταγές της Ε.Ε. και αυτό οδήγησε στον εκβιασμό της συμφωνίας και τελικά της υποταγής με τους δυσμενέστερους όρους για τον Κυπριακό λαό, αφού  κλέβονται με τον εμφατικό και αδίστακτο τρόπο οι τραπεζικές καταθέσεις του. Φυσικά, για μια ακόμη φορά προτάχθηκε μια δικαιολογία και συγκεκριμένα  του "υπερτροφικού" τραπεζικού συστήματος στην Κύπρο και «πάντα προς όφελος των μικροκαταθετών»,  κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση πλέον δεν πείθει κανέναν λαό, αφού  ακόμη και με τα «αστικά νούμερα» να το δούμε, η Γερμανία στις στατιστικές προσέλκυσης χρημάτων  είναι πολύ ψηλότερα από την Κύπρο και κάθε άλλη χώρα η οποία πλήττεται στο όνομα της κρίσης και του χρέους μέσα στην ΕΕ.

Παρ’ όλο που όλα τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, ύστερα από το συγκεκριμένο γεγονός έσπευσαν φαινομενικά να αναδείξουν την έκπληξη τους και την απογοήτευση τους σχετικά με το ρόλο της ΕΕ, την ίδια στιγμή που έθεταν το ερώτημα του «τελικά η ΕΕ είναι το σπίτι των λαών ή το σφαγείο των καπιταλιστών;» προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα έβγαλαν όλους τους αστούς οικονομολόγους να μας αναλύσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι παρόλο που η ΕΕ δεν επιτελεί τον επιθυμητό ρόλο για πολλά έθνη, «εμείς κάπως μαγικά θα σωθούμε και είμαστε σε καλύτερη θέση».

Η κατάσταση με την Κύπρο, όμως , είναι κοινή τόσο με την κατάσταση στην Ελλάδα όσο και με την Ισπανία  και την Πορτογαλία και μάλλον πλέον το σχέδιο είναι ξεκάθαρο σε όλους μας και το βιώνουμε στο πετσί μας άλλωστε.  Προκειμένου να σωθούν τα τραπεζικά συμφέροντα και συνολικά το κεφάλαιο, η λύση για τις «κατώτερες χώρες» της ΕΕ είναι μέσω εφαρμογής Μνημονίων, το κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, απολύσεις, ανεργία, κλέψιμο των καταθέσεων του λαού, λεηλασία του φυσικού πλούτου  και γενικότερα η συνολική διάλυση του κράτους σε κάθε επίπεδο.

Βέβαια, πάντα γίνεται με τη συναίνεση των πολιτικών κυβερνήσεων. Όπως και στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη εγγυάται καθημερινά τη ληστεία του λαού άνευ όρων και την εφαρμογή των πιο βάρβαρων μέτρων, έτσι και σε άλλες χώρες βρέθηκε ο ανάλογος πολιτικός εγγυητής. Η αρπαγή των λίγων χρημάτων που απέμειναν στον ελληνικό λαό για ώρα ανάγκης, είναι ξεκάθαρο ότι  με τα χαράτσια,  τους αντιλαϊκούς φόρους και συνολικά με το στρατευμένο σχέδιο αυτής της πολιτικής θα ξανεμισθούν στο άμεσο χρονικό διάστημα , ενώ  την ίδια στιγμή παρακολουθούμε τις επιχειρήσεις να απολαμβάνουν μείωση φόρων και αποταμίευση χρημάτων στο όνομα της δήθεν «ανάπτυξης».

Το κομβικό όμως ερώτημα για όλους εμάς όμως παραμένει ένα και αυτή τη στιγμή αναδεικνύεται περισσότερο από ποτέ: «Πόσο ακόμη θα είμαστε θιασώτες σε ένα έργο που αφορά τη ζωή μας;». Ο λαός της Κύπρου έχει ένα ακόμη χρόνο πριν του κατσικωθούν στο σβέρκο, όπως έγινε σε μας με ανοιχτό στοίχημα για αυτούς, τι στάση θα κρατήσει ο λαός και πώς θα οργανωθεί. Οι αυταπάτες και τα ψευτοδιλήμματα τελείωσαν. Σε αυτήν την κατάσταση υπάρχουν μόνο 2 δρόμοι. Ο ένας είναι του «Σκάσε και κολύμπα -ή καλύτερα ψόφα- μέσα στην ΕΕ» και ο άλλος είναι «Κανένας συμβιβασμός μπροστά στις ανάγκες της κοινωνική πλειοψηφίας. Έξω από την ΕΕ και το Ευρώ, με συγκροτημένο κίνημα, μαζικό».

 καπιταλιστική εξαθλίωση και βαρβαρότητα  είναι επιτακτικό να απαντηθεί πρώτα από μας! Μπορούμε, κάθε λαός στη χώρα του, να ανατρέψει αυτή την πολιτική για να αναζητήσουμε μαζί τους δρόμους που θα κρατήσουν όρθια την κοινωνία, θα εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή ζωή έξω από τα Μνημόνια, το ευρώ και την ΕΕ για το συμφέρον και τις ανάγκες μας. Η νεολαία δε γίνεται να κλείσει τα μάτια σε αυτήν τη πραγματικότητα και αν δεν πάρει ΤΩΡΑ ξεκάθαρη θέση και στάση χτίζει την ταφόπλακα για το παρόν και το μέλλον της!